Rani znaci krajem februara bili su alarmantni – hiljade ljudi postalo je pozitivno na virus. Na vrhuncu epidemije zabilježeno je više od devet stotina slučajeva u jednom danu, ali samo sedam dana kasnije broj zaraženih počeo je da se smanjuje.
Danas u južnoj Koreji dnevno oboli tek nekoliko desetina ljudi.
“Njujork tajms” navodi da je Južna Koreja upotrebom “agresivnog javnog zdravstva” uspjela da pobjedi epidemiju. A sve to uspjela je bez drakonskih mjera ograničavanja kretanja ili opšte izolacije, poput evropskih zemalja.
Korejski “recept” glasi: treba brzo intervenisati, prije razvoja krize. Korejske vlasti su naložile farmaceutskim kompanijama, samo sedmicu nakon što je potvrđen prvi slučaj, da počnu da izrađuju setove testova na virus, obećavši im punu podršku.
Koreja danas proizvodi oko 100.000 testova dnevno i u pregovoru je sa 17 zemalja da ih izveze.
U Južnoj Koreji testiranja su rađena rano, često i sigurno. Testirali su više stanovnika od bilo koje druge zemlja na svijetu, čime su došli u situaciju da mogu na vrijeme da izoluju sve sumnjive slučajeve i da im daju brzu pomoć nakon što se otkrije da su zaraženi.
Kako navodi “Njujork tajms”, Južna Koreja je sprovela oko 300.000 testova, što je 40 puta više nego u SAD, gledano po broju stanovnika.
Stranim gostima u zemlji omogućeno je skidanje mobilne aplikacije putem koje su mogli da provjere da li spadaju prema simptomima u rizičnu grupu.
Hoteli, kancelarije i poslovne zgrade koriste termalne kamere kako bi ustanovili da li neko ima visoku temperaturu, a temperaturu su provjeravali i restorani prije nego bi pustili goste unutra.
Takođe, sprovođeni su konstantno praćenje kontakata oboljelih i nadzor.
Kada je neko potvrđeno pozitivan na korona virus, slijede mjere identifikacije, praćenja i – ako je nužno – izolacije svih osoba sa kojima je zaraženi bio u kontaktu.
Južnokorejske vlasti su još tokom epidemije MERS-a razvile alate i vještine praćenja oboljelih, koje uključuju nadzor putem bezbjednosnih kamera, zapisa kreditnih kartica i podataka iz dži-pi-es uređaja njihovih automobila i mobilnih telefona.
Takođe, građane su o razvoju situacije obavještavali putem društvenih mreža. Kada bi se ustanovilo kretanje oboljelog, na mobilne telefone dobijali su informacije gdje su se kretali, čak i koje su autobuse koristili, a, ako je bilo moguće saznati, građanima je rečeno i da li je oboljeli koristio zaštitne maske.
Razvijena je i aplikacija koju moraju koristiti oni u samoizolaciji, a ako bi pacijent napustio kuću, bio bi drastično novčano kažnjen. Većina građana spremno je prihvatila ove mjere koje su ponekad ozbiljno narušavale privatnost.
Sve je to dovelo je do stope smrtnosti manje od jedan odsto – uvjerljivo najmanje na svijetu.
(Srna)
