Kad su se ovog ljeta otvorila dva nova butika luksuzne mode u kineskom gradu Renhuaiju, bilo je teško prepoznati da prodaju “lažnjake”. U izlozima, koji su na prvi pogled pripadali luksuznim brendovima “Louis Vuitton” i “Prada”, nalazile su se ogromne fotografije modela koji poziraju s proizvodima “normalnog” izgleda, dok su police bile pune luksuzih torbica i aksesoara.
Ipak, “prljavu” igru otkrili su pogrešno ispisani nazivi robnih marki. Jedna radnja se nazvala “Lju Viton” (Loius Vuitton), a druga “Plada”.
Dobro došli u svijet krađe intelektualne svojine, koja samo evropske kompanije svake godine košta oko 60 milijardi, prema podacima iz Kancelarije za intelektualnu svojinu Evropske unije.
Prema najskorijem istraživanju, sedam odsto građana EU priznalo je da je namjerno kupilo lažne proizvode u posljednjih 12 mjeseci. Ali, kritičari tvrde da ovo crno tržište guši razvoj inovativnih mladih kompanija i košta radnih mjesta.
“Postoje i snažne veze između falsifikovanja i organizovanog kriminala i prisilnog rada među djecom”, kaže Aleks Njumen, stručnjak za intelektualnu svojinu u advokatskoj firmi “Irwin Mitchell”.
Vlasti su za svega nekoliko dana zatvorile lažne radnje “Louis Vuitton” i “Prada” u Renhuaiju, ali drugi velike robne marke koje posluju u Kini nisu bili te sreće. Na primjer, “Apple” je 2016. godine izgubio borbu za zaštitni znak protiv kineske firme koja je prodavala torbe i drugu kožnu robu pod imenom “Iphone”.
Kina se nalazi u grupi zemalja koje se redovno izdvajaju kao izvor krađe intelektualne svojine, ali kompanije tvrde da je problem globalan.
“Decenijama viđamo falsifikatore, počev od kraja četrdesetih godina i to je problem s kojim se suočavamo i dandanas”, kaže Roar Rude Trangbek, portparol kompanije “Lego”.
“Jedina razlika je što današnja globalizacija znači da je problem koji je nekada bio zauzdan lokalno sada prisutan širom svijeta.”
Udruženje malih preduzeća kaže da je devet odsto malih britanskih firmi bilo žrtva kršenja prava intelektualne svojine više od jednog puta. I to često rade preduzeća koja posluju na britanskom tlu.
Obično je to uključivalo aktivnosti kao što su krađa zaštitnog znaka ili patenta, iako je najčešća pritužba kopiranje proizvoda.
Primjeri se odnose na supermarkete koji proizvode robu identičnog izgleda kao brendirana i čak ima slična imena. U avgustu, na primjer, porodična firma za proizvodnju kobasica “Heck” i proizvođač jogurta “Colective” optužili su “Aldi” za kopiranje njihovih proizvoda.
Ovaj njemački diskont kaže da se nijedna njihova mušterija nije žalila da je obmanuta i da se drži “strogih smjernica o autorskim pravima”, ali ove dvije firme i dalje najavljuju tužbu.
Amelija Harvi, suosnivačica “Colectiva”, kaže za BBC: “Njihova strategija je jasna, imitiraju druge robne marke i prerađuju ih, varaju potrošača da kupi nešto što ono nije.”
Njumen kaže da supermarketi često prolaze nekažnjeno praveći male “izmjene” da proizvodi ne bi bili identični, “omogućujući im da tvrde da su razlike dovoljne da se izbjegne kršenje zakona”.
Slični problemi zadesili su modnu industriju, gdje su optužbe za kopiranje uobičajene. U novembru je britanski maloprodajni lanac “Next” postigao vansudsko poravnanje s modnom robnom markom “Scamp&Dude” povodom optužbi da je kopirao dizajn manje firme.
“Next” je optužen za “otvorenu krađu” dječjeg topa sa životinjskim printom, gdje je naizgled iskopiran i prepoznatljiv.
“Često kad nosilac prava dizajna stigne do toga da preduzme nešto, optužena kompanija rasproda spornu odjeću”, kaže Njumen.
“Potom će odugovlačiti sve dok ne mogu da kažu: ‘Više to ne prodajemo’, zbog čega kompanija koja tvrdi da je došlo do krađe nije spremna da troši vrijeme i novac na odlazak na sud, jer vjerovatna odšteta često neće pokriti ni troškove.”
Da bi se zaštitile, firme moraju da budu sigurne da imaju registrovane zaštitne znake i druge oblike intelektualne svojine u svakoj zemlji u kojoj rade. Ali mnoge se i dalje ne trude u vezi s tim, kaže Sonali Parek, šefica politike Federacije malih preduzeća. Ona za to okrivljuje nedostatak svijesti i brige za troškove.
“Tu je i bojazan da ćete, ako registrujete neki patent, skrenuti pažnju ljudi na vaš dizajn, a oni će ga tada preraditi i iskopirati”, kaže ona.
“Ali ako ništa ne preduzmete, vaša kompanija postaje još ranjivija.”
Koliko god to izgledalo očigledno, firme bi trebalo da zatraže od optuženih falsifikatora da prestanu s tim, iako oko trećina firmi čija su prava na intelektualnu svojinu narušena ne namjeravaju ništa da preduzmu, kaže Udruženje malih preduzeća.
Njumen kaže da je to greška. Čak i ako ih na kraju ne tužite, pravno sročeno pismo koje zahtijeva da prekinu s takvim djelovanjem često će riješiti problem bez odlaska na sud i čak može da dovede do finansijskog poravnanja, savjetuje on.
Za one koji rade na stranim tržištima, upoznavanje s lokalnim zakonima o intelektualnoj svojini koji bitno variraju od zemlje do zemlje od vitalnog je značaja, mada su mjesta kao što je Kina u međuvremenu postrožila primjenu kazni.
U novembru je, na primjer, “Lego” dobio 4,5 miliona jena odštete od kineskih kompanija koje su prodavale imitacije njihovih kockica pod imenom “Lepin”.
“Ne smeta nam konkurencija, ali nefer konkurencija je loša iz prostog razloga što su potrošači obmanuti, a naša prava oštećena”, kaže Rude Trangbek, koji se nada da će takve pobjede poslužiti kao upozorenje potencijalnim imitatorima.
“Naš brend je poznat po tome da je visokog kvaliteta i potrošači moraju da znaju da je ono što kupuju pravi lego.”
(BBC)
