Rođen 1946. godine, Predrag Vranešević je 1964. godine najpre svirao u beogradskoj rok grupi The Best Nothing, a zatim je osnovao grupu Med (1969).
Paralelno sa muzikom, bavio se konceptualnom umetnošću u grupi KÔD (1970-71), radio u redakciji studentskog lista “Index”, te kao urednik filmskog programa na Tribini mladih u Novom Sadu.
Predrag Vranešević diplomirao je na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu 1972. kod profesora Bogdana Bogdanovića projektom “Slobodnog univerziteta Sremski Karlovci”.
Predstavio se kao kompozitor filmske muzike u martu 1971. godine na 18. Jugoslovenskom festivalu dokumentarnog i kratkometražnog filma u Beogradu, na kojem je dobio nagradu za muziku u filmu “Zdravi ljudi za razonodu” Karpa Aćimovića Godine, koji je nagrađen i u Oberhauzenu.
Iste godine je sa filmskim rediteljem Želimirom Žilnikom napisao rok operu “Fabrike radnicima / Crna metalurgija” (1971), a nakon 40 godina svojevrsne laboratorije, komponovanja i pisanja muzike i songova za oko stotinu pozorišnih predstava, adaptirao je svoju rok operu 2011. godine u novo delo „Nema zemlja“, uvevši naratora i hor po uzoru na antičku dramu.
Slet-opera „Nova zemlja“ osmišljena je kao multimedijalno umetničko viđenje “onoga što nije prestajalo da nam se događa svih ovih godina”, odnosno događaja 90-ih i petooktobarskih promena u Srbiji, a izvedena je 2011. u Beogradu i Novom Sadu.
Sa bratom Mladenom (1947-2006) i sa muzičarima sa kojima su radili pozorišnu i filmsku muziku osnovao je 1977. godine vokalno-instrumentalnu grupu Laboratorija zvuka.
Predrag Vranešević je veliki deo karijere vezao za teatar, komponujući muziku za mnogobrojne pozorišne predstave.
Najveći broj vezan je za projekte nastale za repertoare Srpskog narodnog pozorišta (SNP) u Novom Sadu i Jugoslovenskog dramskog pozorišta u Beogradu.
Za prvu izvedenu scensku muziku u „Gastarbajer operi“ (SNP, 1977) dobio je i prvu nagradu Festivala profesionalnih pozorišta Vojvodine.
Peđa Vranešević je komponovao i muziku za predstave realizovane na scenama mnogih drugih teatra ili pozorišnih festivala sa teritorije nekadašnje Jugoslavije, narodnih pozorišta u Beogradu, Somboru, Užicu, Nišu, Šapcu, Zrenjaninu, kao i Ateljea 212, Pozorišta na Terazijama, Beogradskog dramskog pozorišta, Teatra “Joakim Vujić” u Kragujevcu, Zvezdara teatra, Pozorišta mladih u Novom Sadu, Pozorišta “Boško Buha”, Malog pozorišta “Duško Radović”, Dubrovačkih ljetnih igara…
Sam ili sa bratom Mladenom sarađivao je sa mnogobrojnim značajnim domaćim rediteljskim imenima – od Dimitrija Đurkovića, Dejana Mijača, Steve Žigona i Vide Ognjenović, preko Dušana Jovanovića, Bore Draškovića, Želimira Žilnika, Bogdana Ruškuca, Mire Erceg, pa do Dušana Petrovića, Radmile Vojvodić, Branislava Mićunovića, Petra Zeca, Želimira Oreškovića, Petra Govedarovića, Zlatka Svibena, Paola Mađelija, ili inostranih autora, poput Karen Džonson, Eduarda Milera i Lasla Babarcija.
(SeeCult)
