Takođe, ovaj vrli Dukljanin iz srca vojvođanske ravnice (rođen je u Vrbasu) o Srbiji i srpskom narodu piše i govori na najprizemniji način, nazivajući Srbe neprijateljima i fašistima, i ističući da je najbolje kada srpski narod „plače“, jer se tada „čitav Balkan raduje“.
Inače, iako se deklariše kao izraziti levičar i ateista, pristalica je kanonski nepriznate tzv. Crnogorske pravoslavne crkve (CPC) raspopa Miraša Dedeića.
U nedavnom intervjuu Radiju Crne Gore, ovaj istaknuti dukljanski ideolog, koji živi, radi i zarađuje na teritoriji naše države, izneo je tvrdnje da su Srbi u Crnoj Gori u znatno boljem položaju od Crnogoraca u Srbiji, te da su Crnogorci u našoj državi izloženi izrazitoj netrpeljivosti i netoleranciji (!). Možda je mislio na svoju neostvarenu megalomansku aspiraciju da svojevremeno bude imenovan za dekana novosadskog Filozofskog fakulteta, iako je zvanje doktora nauka stekao u Zagrebu 1984. godine na vrlo sumnjiv način…
Кada je reč o liku i (ne)delu Perovića, treba istaći da je svojevremeno predvodio minornu ultralevičarsku „Partiju rada“, koja se, između ostalog, zalaže za preispitivanje statusa Vojvodine u okviru Srbije. Pritom, da sasvim izvesno i dalje ostvaruje veliki ideološki uticaj na ovu stranku svedoči i njen nedavni proglas u vezi sa aktuelnom situacijom u Crnoj Gori, gde je navedeno da se ova zemlja nalazi „pod ponovnim udarom velikosrpske politike“ i njenih „najmilitantnijih i najkancerogenijih snaga u liku SPC“, što zaista deluje kao da je izašlo iz pera Perovića. Inače, po osnovu angažovanja u „Partiji rada“ Perović je svojevremeno stupio u kontakt sa američkom političkom fondacijom „Nacionalna zadužbina za demokratiju“ (NED), koja je, u sklopu strategije slabljenja centralnih vlasti Srbije, finansirala veći broj organizacija koje su se zalagale za decentralizaciju, a suštinski secesiju pojedinih delova naše države, uključujući i „Partiju rada“, ali i samog Perovića.
On je dobijanje novca od pomenute američke fondacije pravdao tako što je sa istaknutim nosiocima ideje vojvođanskog separatizma, među kojima su bili tadašnji rukovodioci „Nezavisnog društva novinara Vojvodine“ (NDNV) Dinko Gruhonjić i Nedim Sejdinović, inače njegove dugogodišnje prijateljske veze, učestvovao na tribinama na kojima se zalagao za usvajanje „Ustava“ Vojvodine i njenog izdvajanja iz sastava Srbije.
Кada je reč o najblistavijim momentima njegove akademske karijere, nakon saobraćajne nesreće u kojoj je 2010. godine teško povređena tadašnja dekanka Filozofskog fakulteta u Novom Sadu Ljiljana Subotić, na krajnje lešinarski način je pokušao da iskoristi ovu tragediju kako bi izlobirao svoj izbor za dekana, pri čemu je nameravao da, u slučaju da bude izabran, od ove eminentne akademske ustanove napravi svojevrstan rasadnik dukljanskih ultranacionalista i radikalnih levičara. Na sreću tadašnjih (a i budućih) studenata ovog Fakulteta, to se nije dogodilo, a možemo samo zamisliti kako bi pomenuti Fakultet danas izgledao da je Perović tada izabran za dekana.
U široj javnosti Perović je verovatno najpoznatiji po tome što je na različite načine šikanirao svog asistenta Slobodana Sadžakova jer nije želeo da glasa za otpuštanje pojedinih kolega sa Filozofskog fakulteta. Navedeno se završilo time što je Sadžakovu onemogućio da bude reizabran u zvanje asistenta, zbog čega je Sadžakov tokom 2009. godine štrajkovao glađu, a potom i podneo krivičnu prijavu protiv Perovića za mobing. Da je pravda, mada ponekad veoma spora, ipak dostižna, svedoči i to da je Osnovni sud u Novom Sadu 2011. godine doneo prvostepenu presudu kojom je Perovića obavezao da Sadžakovu isplati 350.000 dinara odštete, da bi ova presuda konačno postala pravosnažna tek 2019. godine.
Na taj način, Perović je postao prvi pripadnik akademske zajednice koji je u našoj državi ikada osuđen za mobing.
Perović je posebno ponosan na svoj angažman na čelu Кomisije za standardizaciju crnogorskog jezika, koja je 2010. godine objavila „Pravopis i gramatiku crnogorskoga jezika“, iako po struci nije lingvista. Inače, po ovom osnovu je prihodovao više desetina hiljada evra, na koje, prema pouzdanim saznanjima, nikada nije platio porez.
U novijem periodu, crnogorski režim Perovića koristi kao instrument u pokušaju da napravi „paralelnu“ organizaciju crnogorske zajednice u Srbiji, mimo postojećeg, legalnog i legitimnog Nacionalnog saveta crnogorske nacionalne manjine (NSCNM), i da se na taj način na najbrutalniji način umeša u unutrašnja pitanja Srbije. Inače, navedene okolnosti su Perovića preporučile da od MUP Crne Gore početkom 2019. godine dobije crnogorsko državljanstvo, uz obrazloženje da je to „od posebnog značaja“ za interese Crne Gore. Pored toga, od crnogorskog predsednika Mila Đukanovića je krajem jula 2019. godine dobio nagradu za „očuvanje državnog identiteta i pripadnosti Crnoj Gori“.
O kakvom se čoveku zapravo radi govori i to da, kako smo saznali od njegovih bliskih prijateljskih veza, koje su iz razumljivih razloga želele da ostanu anonimne, o svima i svemu osim o samom sebi ima izrazito negativno mišljenje, zbog čega je često dolazio u sukob sa svojim prijateljima i ideološkim istomišljenicima. Do kojih granica navedeno ide govori i to da neretko iznosi najnegativnije kvalifikacije i na račun samog Đukanovića i njegovih najbližih saradnika, iako želi da im se dodvori i prikaže kao bespogovorno odan, imajući u vidu da su ga u prethodnom periodu „masno“ finansirali.
Državi Srbiji je odavno poznato da je Perović prava guja u njenim nedrima. Ali je mnogo interesantnije da bi Đukanović i njegova kamarila, kada se (i ako) probude iz trenutnog ludila, mogli da postanu svesni da spavaju u istom krevetu sa ovom gujom.
(Nacionalist)
