Dio tenzija je i debata o prekrajanju granica, dok u vakuum spremno ulaze Rusije i Kina, piše Andreas Rinke, autor Dojče velea.
Prije samo tri mjeseca Evropska unija je na samitu u Sofiji svečano ponovila obećanje Zapadnom Balkanu – ono o bliskim vezama i pristupnoj perspektivi. Ali sada se već pomaljaju nove brige. S jedne strane, pojedine balkanske vlade pitaju se da li obećanja zapadnih partnera iz EU i NATO uopšte nešto vrijede. Sa druge, tinja i u samom regionu gdje zagovornici i protivnici EU ulaze u nove bitke.
Prošlog petka (17.8), njemačka kancelarka Angela Merkel po drugi put u nekoliko dana upozorila je da prije ulaska u EU moraju biti riješeni teritojalni konflikti. I prošlog ponedjeljka (13.8.) je već rekla da su granice u regionu neupitne. „To se mora stalno ponavljati, jer iznova ima težnji da se možda opet priča o granicama. To ne možemo da učinimo“, rekla je Merkel.
Priče iz Beograda i Tirane
Na prvi pogled iznenađujuće je to da se godine 2018, dakle dvije decenije od kraja balkanskih ratova, uopšte govori o granicama u regionu. To je inicirano brigom da bi upravo Albanija sa prozapadnim šefom vlade Edijem Ramom mogla da potpali političko bure baruta. Jer Albanija i Kosovo žele da početkom naredne godine sasvim uklone međusobnu granicu.
To u drugim bivšim jugoslovenskim republikama hrani strah od „velikoalbanskog“ nacionalizma. Jer to bi imalo uticaja na Makedoniju s njenim brojnim građanima albanskog porijekla.
Debata o novom povlačenju granica raspiruje se i iz Srbije. Predsjednik Aleksandar Vučić uveo je u igru razmjenu teritorija između Srbije i Kosova kako bi riješio sve veće probleme srpske manjine na sjeveru Kosova.
„Ali svako pomjeranje granica u regionu veoma je opasno“, upozorava Ulf Brunbauer, direktor Instituta za jugoistočnu i istočnu Evropu na Univerzitetu u Regenzburgu. Onda bi, kaže on, i Srbi u BiH mogli da osjećaju ohrabrenje i teže otcjepljenju te ujedinjenju sa Srbijom.
Frustracija na Balkanu
Brunbauer, ali i brojne diplomate u Briselu vide vezu politike EU i ponovnog izbijanja debate o granicama. „Stepen frustracije među proevropskim elitama prilično je visok“, uočava Brunbauer. Razlog je, smatra, to što EU naprosto ne poštuje datu riječ.
Baš bliski partneri Njemačke – recimo Francuska i Holandija – sprečavaju da EU otvori pregovore s Albanijom i Makedonijom, premda te zemlje, prema procjeni Evropske komisije, ispunjavaju sve kriterijume. Ipak, predsjednika Emanuela Makrona progoni unutrašnjepolitički strah da bi debata o proširenju EU mogla da ojača desničarske populiste na evropskim izborima u maju sljedeće godine.
„To ojačava sumnje država u regionu u to da li obećanja EU uopšte nešto vrijede“, opisuje Brunbauer posljedice. Albanski premijer Rama je ranije u intervjuu za Rojters upozorio na katastrofalne posljedice ukoliko EU odustane od obećanja o proširenju.
Moskva i Peking su spremni
Ni američki predsjednik Donald Tramp nije od velike pomoći. Njegova opaska o tobože „agresivnom narodu“ u Crnoj Gori, probudila je kod te nove članice NATO pitanja koliko supersila SAD ozbiljno shvata pravilo da se, u slučaju opasnosti po jednu članicu vojnog saveza, sve ostale moraju angažovati.
„Može se predvidjeti da će zemlje poput Rusije upasti u vakuum koji ostavlja EU“, kaže Brunbauer. Zvanična Podgorica javno se žalila na žestoka miješanja Rusije u zemlji.
Otrežnjenje stiže i sa drugih strana. Kina je donedavno bila posmatrana kao izvor finansijske pomoći. Samo dan prije nego što je kineski premijer Li Kećang početkom jula došao u Berlin, on je u Sofiji učestvovao na takozvanom samitu 16+1. Tu se kinesko rukovodstvo redovno sreće s brojnim južnoevropskim članicama EU i zemljama koje nisu članice.
Zvanično se radi o infrastrukturnim projektima, ali prema poimanju briselskih diplomata naravno i o pitanju kako će Kina stupiti na evropsko tlo. U Evropskoj uniji se taj angažman Pekinga posmatra sa skepsom, premda je Li tokom posjete Berlinu pokušao da taj utisak ublaži.
No upravo jedan projekat u Crnoj Gori služi kao upozorenje da Kina u svemu i te kako vidi svoju korist. Tako je zemlja finansirala samo dio autoputa koji treba da poveže tu zemlju sa Srbijom. Ali za drugi dio bi Crna Gora morala masovno da se zaduži kod Kineza. Ta nova finansijska zavisnost, smatraju u EU, otvara vrata Kini. Crnogorski premijer Duško Marković već govori o ijtesnoj saradnji sa Kinom u oblasti turizma i energije vode.
(Nezavisne)
