Prema Danielu, događaj predstavlja moralni pad i kulturno propadanje zapadne civilizacije, u oštrom kontrastu sa istorijskim i kulturnim doprinosima koje su nacije poput Francuske dale.
Daniel tvrdi da je ceremonija otvaranja bila prilika za Francusku da pokaže svoje bogato nasleđe i otporan duh, posebno nakon burnih izbora početkom ovog meseca. Međutim, umesto da proslavi svoj nacionalni ponos, Francuska je, prema Danielu, odlučila da prikaže ono što on naziva „rodnim ludilom i dekadencijom“.
Ceremonija je, kako izveštava Daniel, uključivala kontroverznu reinterpretaciju Da Vinčijeve „Poslednje večere“, sa transrodnim izvođačima i verzijom Dionisa iz Blue Man Group. Ova interpretacija, tvrdi on, uključivala je dete usred onoga što on naziva „rodnim bahanalijama“, sa centralnom figurom, lezbejskom DJ-icom i aktivistkinjom po imenu Barbara Butch, koja je scenu nazvala „Novim gej testamentom“.
Ova interpretacija izazvala je značajne reakcije, a olimpijski zvaničnici insistiraju da je svaka sličnost sa „Poslednjom večerom“ bila nenamerna i da nije bila zamišljena kao nepoštovanje religijskih uverenja. Daniel odbacuje ova objašnjenja kao neubedljiva, tvrdeći da ne priznaju namerno subvertiranje hrišćanskih simbola.
Dalje raspaljujući kontroverzu, ceremonija je uključivala provokativnu scenu koja prikazuje ménage à trois, što Daniel tumači kao znak šireg nepoštovanja morala. On tvrdi da je ovaj segment, zajedno sa celokupnom ceremonijom, bila direktna uvreda za hrišćanske vrednosti i odraz sve veće neprijateljstva prema hrišćanstvu u zapadnoj kulturi.
Daniel takođe kritikuje prikaz Francuske revolucije u ceremoniji, koja je uključivala pogubljenu Mariju Antoanetu i koju je NBC opisao kao proslavu „oslobođenja“. On tvrdi da se termin „oslobođenje“ ovde koristi kao maska za promovisanje stanja moralne i društvene anarhije, odvojene od tradicionalnih normi i vrednosti.
Povlačeći paralele sa istorijskim francuskim misliocima poput Rusoa i Fukoa, Daniel tvrdi da organizatori ceremonije dele prezir prema temeljima funkcionalne civilizacije, kao što su Bog, tradicija i istorija. On veruje da ove levičarske elite svaki izraz nacionalnog ponosa ili identiteta vide kao pretnju za njihovu moć i agendu, koja uključuje promociju neograničene imigracije, globalizacije i drugih kontroverznih politika.
Nasuprot tome, Daniel ukazuje na Olimpijske igre 2008. u Pekingu kao primer kako nacija može koristiti ceremoniju otvaranja da prikaže samopouzdanje i snagu na globalnoj sceni. On tvrdi da je kineska demonstracija veličine poslužila kao poziv na buđenje za svet o njihovoj rastućoj ekonomskoj i geopolitičkoj moći.
Na kraju, Daniel vidi ceremoniju otvaranja Olimpijskih igara u Parizu kao svesnu odluku Francuske da krene putem moralnog i kulturnog propadanja. On žali što, umesto da slavi vrline zapadne civilizacije, ceremonija signalizira da je Zapad odlučan da nastavi svoj pad u ono što on naziva „apsolutnim hedonističkim ludilom“.
Daniel zaključuje upozorenjem da najveća pretnja za Zapad nije spoljašnja, već unutrašnja – kriza samopouzdanja i gubitak vrednosti koje su ga nekada činile velikim. On poziva na reafirmaciju ovih vrednosti kako bi se borili protiv ovog propadanja i osigurali da Zapad i dalje ima značajno mesto u svetu.
Mirna Milanović
