Biće to četvrti Lolićev projekt za tu uglednu pozorišnu scenu. Premijera je 9. maja.
Mjuzikl “Lazarus” i CD “Blackstar” poslednji su umetnički projekti Dejvida Bouvija. “Lazarus” je premijerno izveden u decembru 2015. u njujorškom “Theater Workshop” na Menhetnu, što je ujedno bilo i poslednje javno pojavljivanje Bouvija, koji je umro u januaru sledeće godine.
Usledila je londonska premijera (Kings Cross Theatre) u novembru 2016, a u februaru ove godine i u “Šaušpilhausu” u nemačkom Diseldorfu. Postavka u bečkom pozorištu je četvrta svetska premijera “Lazarusa”, ambiciozan scenski zahvat čija je umetnička komanda poverena beogradskom reditelju Milošu Loliću.
Na Loliću je da do 9. maja, kada je zakazana premijera na velikoj sceni, koordinira i sinhronizuje rad velikog tima, u kome su dvanaestočlani glumački ansambl, živi muzički bend od osam članova, brojni tehnički tim i dve komplikovane scenografije koje se stereometrijski prožimaju.
“Čovek koji je pao na zemlju” i šta je bilo posle
Mjuzikl “Lazarus” je bitan ne samo kao muzički testament Dejvida Bouvija već i zato što na inovativan, emotivno izdiferenciran način tretira domete popularne umetnosti i integriše ih u visoku kulturu i simbolizam novozavetnih narativa o uskrsnuću.
Drugi nivo integracije je isprepletanost medija – literature, filma i pozorišta. Na pozorišnoj sceni se prate poslednji dani “Tomasa Njutona”, fiktivnog karaktera iz filma “The Man Who Fell to Earth” (1976, reditelj Nikolas Reg); Njuton je, originalno, fiktivni lik iz istoimenog romana američkog pisca Voltera Tevisa iz 1963. godine.
Treći sloj integracije je sam Bouvi, koji je u filmu iz 1976. igrao glavnu ulogu, i u radu na kasnijem mjuziklu “Lazarus” i CD-u “Blackstar” praktično inscenirao vlastitu smrt kao umiranje “Tomasa Njutona”. Priča “Lazarusa”: Tomas Njuton, alijas Bouvi, čovek koji je pao na zemlju” iz svemira, odatle prešao u roman, iz njega se preselio na film, odande skočio u muziku, sa njom direktno stigao na pozorišnu scenu, umire kao da uskrsava.
Umetnički štof koji se našao u Lolićevim sposobnim rukama je, dramaturški gledano, potpuno novi kulturni fenomen multiplikovanog “avatara” sa snagom stvarne pop-ikone.
Lolić i nemački govorni teatar
Miloš Lolić je poznato ime na bečkoj pozorišnoj sceni.
Za Narodno pozorište je do sada radio tri puta, uvek uz dobre kritike. Prvi put 2012, kada je na scenu postavio “Magično popodne”, tekst austrijskog modernog pisca Volfganga Bauera, te iduće godine bio nagrađen Nestrojem, najvećom austrijskom pozorišnom nagradom.
Dve godine nakon toga režirao je “Predsednice” Vernera Švaba, a krajem 2016. “Rehnic” nobelovke Elfride Jelinek. Bouvijev “Lazarus” će biti Lolićev četvrti projekat na velikoj sceni Narodnog pozorišta.
Na jučerašnjoj pres-konferenciji, Lolić i umetnički tim su spomenuli kako “još nikad nisu radili mjuzikl”, što nije sasvim korektno, ali se može shvatiti kao deo sujeverja pozorišnog sveta, da se ne “urekne” veliki projekat.
I “Predsednice” i “Rehnic” su sadržavali dobru dozu mjuzikla u sebi, ne originalno kao dramski tekstovi, već u režijskom zahvatu.
Iste godine kad i “Rehnic” za Narodno pozorište, Lolić je za Burg-teatar, na sceni u Kazinu postavio “Party Time” Harolda Pintera, gde je zajedno sa ansamblom stvorio upečatljive slike koje idiosinkretski spajaju pozorište i slikarstvo.
I na ostalim scenama nemačkog govornog područja, Lolić postaje domaće ime.
Do sada je radio za Minhensko narodno pozorište (2013, “Roberto Zuko”), Šaušpilhaus Diseldorf/Salcburške letnje igre (2014, “Hinkeman”), Gorki teatar Berlin (2014. “Noć Gavrila Principa”; 2015. Euripidove “Bahantkinje”) i Teatar Bazel (2017, Srbljanovićkini “Skakavci”).
(RTS)
