Beli Marković rođen je 10. oktobra 1947 u selu Ćelije, kod Lazarevca. Živeo je u Lajkovcu, gde se pored Lazarevca i Beograda i školovao.
Kao mlad, Marković je radio na benzijskoj pumpi i bio novinar u valjevskom listu „Napred“. Do penzionisanja je bio i upravnik lajkovačke Gradske biblioteke, član redakcija „Književne reči“ i „Književnih novina“, kao i Srpskog književnog društva i Srpskog PEN-a.
Prvi roman, “Palikuća i Tereza milosti puna” objavio je 1976. godine.
Slede knjige pripovedaka: “Crni kolač” (1985), “Švapska kosa” (1989), “Godine raspleta” (1992), “Živčana Japija” (1994), “Setembrini u Kolubari” (1996), “Stare priče” (1999), “Aša” (2007) , “Ćorava kutija” (2007).
Beli Marković dobio je Andrićevu nagradu za “Septembrini u Kolubari”, za “Male priče” nagradu “Bora Stanković”, dok je za roman “Lajkovačka pruga” (1997) dobio Nolitovu nagradu za roman i nagradu “Branko Ćopić”. Za roman “Limunacija u Ćelijama” (2000) dobio je priznanje “Večernjih novosti” za knjigu godine “Meša Selimović”.
Autor je i romana: “Poslednja ruža Kolubare” (2001), “Knez Miškin u Belom Valjevu” (2002), “Devet belih oblaka” (2003), “Orkestar na pedale” (2004), “Kavaleri Starog premera” (2006), “Gospođa Olga” (2010), a naročito je poznata “Lajkovačka pruga” iz 1997.
Poslednji roman “Stojna vetrenjača” objavio je u julu 2021.
(Agencije)
